ای کاش همه به جایی برسیم که هر روز بگوئیم :
ای فردا، هر چه می توانی کن؛
که امروز را به تمامی زیسته ام ...!
سیمین : پدرت اصلاً می فهمه که تو پسرشی ...؟!
نادر : اون نمی دونه من پسرشم، ولی من که می دونم اون پدرمه ...!
زیر باران
دوشنبه بعد از ظهر
اتفاقی مقابلم رخ داد
وسط کوچه ناگهان دیدم
زن همسایه بر زمین افتاد
سیب ها روی خاک غلطیدند
چادرش در میان گرد و غبار
قبلاً این صحنه را....
نمی دانم!
در من انگار می شود تکرار
آه سردی کشید
حس کردم
کوچه آتش گرفت از این آه
و سراسیمه گریه در گریه
پسر کوچکش رسید از راه
گفت: آرام باش! چیزی نیست
به گمانم فقط کمی کمرم...
دست من را بگیر
گریه نکن
مرد گریه نمی کند پسرم
چادرش را تکاند با سختی
یاعلی گفت و از زمین پا شد
پیش چشمان بی تفاوت ما
ناله هایش فقط تماشا شد
صبح فردا به مادرم گفتم
گوش کن! این صدای روضه کیست؟
طرف کوچه رفتیم و دیدم
در و دیوار خانه ای مشکی ست
با خود فکر می کنم حالا
کوچه ما چقدر تاریک است
گریه، مادر، دوشنبه، در، کوچه
راستی! فاطمیه نزدیک است...